— Паслухай, стары,
нам учора абвешчана воля,
і сёння ад рання
народам запоўнены пляцы,
наперадзе – радасць,
якая нас век не пакіне,
і я назаўсёды з табой
развітацца хачу…
— Паслухай, мой хлопча,
учора зіма пачалася,
і белыя вопраткі
чорныя дрэвы надзелі,
і шэранем ранішнім
ледзь прыцярушаны прорвы,
і холад хавае
ўсялякі ці прыпах, ці пах –
і так будзе доўжыцца
аж да вясновае ўлады –
тады на дарогах
адкрыюцца раны старыя,
як сонца сарве перавязкі…
Крывёю і брудам
вам станецца радасць
і доўга чаканая воля.
А тут, пад зямлёй,
пад заброснелай нізкаю столлю,
на змрочнай сцяне,
будуць мілыя блікі блукаць
маленькай, як жменька,
і вечнай – і вечнай! – надзеі…
… У кніжцы без вокладкі
і без апошніх старонак,
дзе вы, адмыслоўцы шалёнага часу,
жылі,
я сёння заместа закладкі
лісток пакладу
ад пекнай герані,
падобнай на кроў і агонь.

Тацяна Сапач (1962-2010)

Vadim F. Lurie, Minsk, 2019. Courtesy of the photographer

— Послушай, старик,
нам свободу вчера обещали,
и нынче с утра
уже площади полны народа,
их радость ведет,
и она нас вовек не покинет,
и с этого дня я с тобою
расстаться хочу…
— Послушай, сыночек,
вчера к нам зима подступила,
и белые платья
решили примерить деревья,
и инеем ранним
чуть проруби сверху покрыты,
и холод скрывает
повсюду и запах, и вонь —
и будет держаться
все это до вешнего ветра —
тогда на дорогах
откроются старые раны,
лишь солнце сорвет с них повязки…
И кровью и грязью
окажется радость
и званая вами свобода.
А тут, под землей,
тут, где низкие своды и плесень,
на темной стене
будут милые блики играть
от зеркала крошечной
светлой и вечной надежды…
Но в книгу, где нет ни последних страниц,
ни обложки,
где вы, мастера сумасшедшего времени,
жили,
я вместо закладки сегодня
листок положу
прекрасной герани,
похожей на кровь и огонь.

Translated from the Belarusian by Gennady Kanevsky

—Listen, granddad,
yesterday they promised us freedom,
and now, since morning,
the squares are filled with people,
led on by joy,
and it will never abandon us,
and from this day, I want
to part with you . . .
—Listen, sonny,
yesterday winter arrived,
and the trees decided
to try on white dresses,
and the ice holes are slightly covered
with early frost,
and everywhere the cold hides
both scents and stink—
and all this will hold firm
until a wind comes from outside—
then, on the roads,
old wounds will open,
if only the sun tears off the bandages . . .
And blood and dirt
will turn out to be the joy
and the freedom you called for.
And here, under the earth,
here, where there are low vaults and mold,
on the dark wall
dear flecks of light will play
from the tiny mirror
of bright and eternal hope.
But today, in this book, where there are no final pages,
no covers,
where you, masters of the crazy times,
lived,
I will place a leaf
instead of a bookmark
from a wonderful geranium
that resembles blood and fire.

Translated from Gennady Kanevsky’s Russian by Joan Brooks

* * * * *

Tatsyana Sapach (1962–2010) was a Belarusian poet, journalist, and translator, and the author of two collections of poetry. Gennady Kanevsky (b. 1965, Moscow) has published eight books of verse. Many of his poems have been translated into English, Italian, Hungarian, and Ukrainian. Video courtesy of Nexta and Andrey Rysev